از قدم های اولیه و مهم در درمان بیرون زدگی دیسک و دردهای ناشی از آن دارو درمانی است که باید بیمار توسط پزشک ارزیابی و دوز مورد نیاز تعیین گردد. این داروها مانند هردارویی دارای عوارض جانبی هستند و از مصرف خودسرانه آنها باید جلوگیری کرد. میزان داروهای مورد استفاده وسیع بوده که در ذیل به شایع ترین آن و عوارض جانبی آنها می پردازیم:
تیترهای مهم این مقاله
درمان دیسک با دارو
ترکیبات ضدتشنج

شاخص ترین این دسته دارویی گاباپنتین و پره گابالین است. این فرآورده ها خوراکی هستند و به شکل کپسول بوده که اساس عملکرد آنها درمان تشنج است اما بر روی تحریکات عصبی ناشی از فشارهای مکانیکی و یا التهابات شیمیایی هم تاثیر مفیدی دارند در واقع عصب درگیر در بیرون زدگی دیسک دچار تحریکپذیری و نوعی حالت شب تشنج (تولید شارژهای الکتریکی غیرطبیعی) میشود که با مصرف این داروها تحریکات الکتریکی کنترل شده و در نتیجه آن دردهای انتشاری نیز برطرف میگردد این ترکیبات همراه با داروهای ضد التهاب مصرف می شود مهمترین عارضه این داروها حالات سرگیجه و خواب آلودگی است که معمولاً در روزهای نخست مصرف بیشتر دیده شده و با مصرف مداوم آن خوشبختانه این علائم کاهش می یابند.
داروهای ضدالتهاب
التهاب به معنی آسیب سلول و خروج مایع داخل سلولی و آزاد شدن واسطه های شیمیایی در منطقه درگیر و تجمع گلبول های سفید (سربازان دفاعی بدن) است. واکنش های التهابی جهت کنترل و از بین بردن عوامل آسیبرسان هستند اما اگر در منطقه دچار التهاب واسطه های شیمیایی بیش از حد آزاد و فعال شوند خود موجب تورم و درد زیاد خواهند شد و در این شرایط است که از داروهای ضد التهاب جهت کاهش فعالیت بیش از حد واسطه های شیمیایی و گلبول های سفید استفاده میشود تا هم التهاب و هم درد کاهش یابد. داروهای ضد التهاب به دو دسته تقسیم می شوند:
1- داروهای ضد التهابی استروئیدی (یا کورتون ها):

کورتون ها در واقع هورمون های طبیعی بدن هستند که توسط غده فوق کلیوی به میزان لازم ترشح میشوند و فرآورده های دارویی آنها جهت کاهش التهاب در بیماریهای روماتیسمی استفاده میشوند و گاها به دلیل التهاب زیاد در مسیر عصب های تحت فشار دیسک از آنها استفاده می شود اما دارای عوارض جانبی نسبتاً زیادی هستند (از جمله عوارض جانبی گوارشی و خطر آب مروارید چشم و افزایش فشار خون و افزایش قند و پوکی استخوان) به همین دلیل باید مصرف آنها بسیار محدود و تنها با صلاحدید پزشک باشد.
2- داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی:

این داروها برای عموم تقریباً شناخته شده است مانند ملوکسیکام/ بروفن/ دیکلوفناک /سلکوکسیب / آسپرین و … این داروها موجب برطرف شدن التهاب و درد میشوند ولی نسبت به کورتون ها عوارض جانبی کمتری دارند. اساس درمان آنها در بیماری های روماتیسمی و آرتروزی هست اما در مشکلات تنگی کانال نیز بسیار کمک کننده هستند و موجب تخفیف علائم می گردند.
مصرف آنها صرفا جهت خاموش کردن علامت درد نیست بلکه با برطرف کردن التهاب و واسطه های شیمیایی غیر مفید برروی علت ایجادکننده درد هم موثر می باشد مشکل اصلی آنها عوارض جانبی آن هاست که با مصرف طولانی مدت دیده می شود و شامل زخم های گوارشی، اختلالات کلیوی و افزایش فشار خون هستند.
داروهای شل کننده عضلانی

تحریک اعصاب درگیر در تنگی کانال نخاعی و درد و التهاب منطقه درگیر موجب گرفتگی و اسپاسم عضلات منطقه کمر و اندام تحتانی (پاها) می شود که به نوبه خود موجب گرفتگی و درد عضلات می گردند و ناراحتی و محدودیت حرکتی بیمار را دوچندان میکنند به همین دلیل میتوان از داروهای شل کننده عضلانی جهت شکسته شدن این سیکل معیوب استفاده کرد. داروهایی مانند متوکاربامول و یا تیزانیدین جهت برطرف شدن اسپاسم عضلات تجویزمی گردند. این داروها هم باعث سرگیجه و تاری دید میشوند و باید دوز آنها با دقت توسط پزشک تعیین گردد.

پاسخ رایگان به سوالات شما
شما می توانید در ادامه همین صفحه سوال خود را مطرح کنید تا دکتر محمدرضا کاظمی در اولین فرصت به سوال شما پاسخ دهند.