بافت های نرم سیستم موسکولواسکلتال

بافت های نرم سیستم موسکولواسکلتال در تعامل و همکاری با بافت های سخت یعنی استخوان ها هستند و آسیب به هرکدام از آنها علاوه بر ایجاد دردهای مزمن موجب نقص های حرکتی هم می شود. چهار بافت نرم این سیستم در ذیل توضیح داده شده است:

غضروف

بافت های نرم سیستم موسکولواسکلتال غضروف

غضروف ها ساختمان های ارتجاعی در انتهای استخوان ها هستند. این بافت ها در مکانی که انتهای دو استخوان تشکیل مفصل را می دهند قرار داشته  و موجب تسهیل حرکت استخوان های مفصل می‌شوند. غضروف ها بافتی زنده و پویا هستند و از سلول هایی تشکیل شده اند که با فاصله از یکدیگر قرار دارند و در میان آنها مواد پروتئینی و قندی مانند ملاتی سلول ها را در بر گرفته اند. در حقیقت بافت غضروف شبیه بافت استخوانی است با این تفاوت که املاح استخوانی در بافت غضروفی رسوب نکرده اند و لذا غضروف حالت ارتجاعی دارد. غضروف ها انواع مختلفی دارند مانند غضروف صاف که در لاله گوش هست و یا غضروف فیبری که در مجاورت دیسک های بین مهره ای قرار گرفته است. با گذر زمان ضخامت غضروف کاهش پیدا می‌کند و سطوح غضروف ناهموار و تخریب شده که همان پروسه آرتروز (استئوآرتریت) مفاصل می باشد.

عضله

بافت های نرم سیستم موسکولواسکلتال عضله

عضلات به دو دسته غیر ارادی مانند عضله قلب و عضلات دستگاه گوارش و ارادی مانند عضلات اندام های فوقانی و تحتانی تقسیم می شوند. حداکثر ضخامت ماهیچه  در قسمت وسط آن بوده و هرچه به انتهای آن نزدیکتر شده قطر آن کمتر می شود و در انتها عضله تبدیل به تاندون (یا زردپی) می‌شود که  محل اتصال عضله و استخوان است. معمولا چند عضله در کنار هم قرار می‌گیرد و یک دسته عضلانی با یک فعالیت مشخص را ایجاد می‌کند که به این مجموعه کمپارتمان می گویند ) مانند  عضلات پشت ساق پا ، انقباض عضلات در واقع بر اثر فرو رفتن پروتئین های رشته ای سلول های عضلانی (اکتین ومیوزین) در یگدیگر میباشد. فرمان انقباض توسط عصب داده می شود. قوی ترین عضلات بدن عضلات چهار سر ران و عضلات باسن است.

تاندون یا زردپی

بافت های نرم سیستم موسکولواسکلتال تاندون یا زردپی

تاندون و یا زردپی بافت محکم و در عین حال  قابل انعطاف به شکل طناب  می باشد که از پروتئینی به نام کلاژن تشکیل شده و لذا کشش بسیار خوبی را ایجاد می کند.

در انتهای عضله تاندون شروع شده و به استخوان می چسبد اطراف تاندون را غلاف تاندون در بر گرفته است و موجب  تسهیل حرکت تاندون می شود. نقش اصلی تاندون  انتقال نیروی عضله به استخوان و حرکت دادن آن است. در صورت استفاده نامناسب از تاندون مشکلاتی برای این بافت ایجاد می شود (مانند پوشیدن کفش نامناسب و یا حرکات ورزشی ناهنجار) که موجب التهاب تاندون یا همان تاندونیت می گردد. مهمترین علامت تاندونیت درد و همچنین تورم است. در صورت فشار و ضربات زیاد احتمال پارگی تاندون وجود دارد.

رباط یا لیگامان

بافت های نرم سیستم موسکولواسکلتال رباط یا لیگامان

رباط و یا لیگامان ها طناب های محکمی هستند که دو استخوان را به هم متصل می کنند. این ساختمان ها موجب استحکام بافت های مفصلی به شکل قابل توجهی می شوند. تفاوت رباط با تاندون این است که در تاندون یک سر آن به عضله و سر دیگر به استخوان متصل است ولی در رباط دوسر متصل شونده به استخوان است بافت همبند و پروتئین اصلی تشکیل دهنده رباط کلاژن است که موجب هم قدرت و هم انتقال انعطاف در رباط ها می شود. علیرغم انعطاف پذیری رباط ها در صورتی که نیروی بیش از حد به آنها وارد شود موجب پارگی خواهد شد و چنانچه پارگی رباط زیاد شود نیاز به سلول درمانی و بی حرکتی دارد.