پی آر پی چیست : پلاسمای غنی‌شده با پلاکت (PRP) روش غیر جراحی نسبتا جدیدی است که با تحریک و بهبود مکانیزم طبیعی ترمیمی بدن در ارگان های عضلانی – استخوانی باعث کاهش آسیب بافتی و ترمیم بافت می شود. ازاین تکنیک امروزه برای درمان بیماری های اسکلتی – عضلانی، آرتروز، تاندونیت، و کشیدگی یا پارگی رباط و آسیب های ورزشی و بازگشت به فعالیت‌های عادی و ورزشی با حداقل ناراحتی و درد استفاده می شود. تزریق پی آر پی می‌تواند نتایج درمانی بلند مدت برای فرد به همراه داشته و می تواند یک روش دائمی برای بهبود فرآیند طبیعی ترمیم بدن باشد و دوام و ماندگاری آن در مقایسه با روش های سنتی کاهش درد، طولانی تر است.
پلاسمای غنی شده با پلاکت (PRP) چیست؟
پلاسمای غنی‌شده با پلاکت که به اختصار پی آر پی نامیده می‌شود، در واقع خونی است که با قرار دادن در دستگاه سانتریفیوژ و چرخش با دور سریع، پلاسمای آن از سایر بخش های خون جدا می‌شود. عملکرد اصلی پلاکت ها در خون ایجاد انعقاد است لیکن در این سلول ها فاکتورهای رشد سلولی وجود دارند که امکان ترمیم بافت و تسریع فرآیند بهبود آسیب دیدگی‌ها را پس از تزریق در نواحی تحت درمان فراهم می‌کنند. گستره استفاده از این تکنیک روز به روز در حال افزایش است. در ابتدا از PRP برای ترمیم عضلات استفاده شد اما باگذشت زمان در سایر ارگان ها و مناطق نظیر ستون فقرات و پوست و انواع بافت نرم مورد استفاده قرار گرفته است.
عملکرد پی آر پی :
خون انسان در حالت عادی از 93% گلبول های قرمز، 6% گلبول های سفید، و 1% پلاکت تشکیل شده است. پلاکت ها علاوه برنقش ضد انعقادی یکی از اجزاء مهم در فرآیند بهبود آسیب دیدگی بافت ها می‌باشد. در اولین مرحله آسیب دیدگی بافت با حرکت پلاسما به سمت آسیب فرآیند ترمیم بافت آغاز می گردد. به منظور حداکثر کردن این فرآیند، لازم است پلاکت مورد نیاز برای این درمان متمرکز شده و از گلبول های قرمز خون جدا شوند. در واقع هدف از تزریق پلاسمای غنی شده با پلاکت حداکثر کردن تعداد پلاکت‌ها و حداقل کردن تعداد گلبول های قرمز خون در محل بافت آسیب دیده یا دچار درد است که می تواند فرآیند طبیعی ترمیم بدن را تحریک و تسریع نماید.
نواحی مورد درمان با PRP :
PRP دارای بیشترین تاثیر در درمان کشیدگی یا پیچ خوردگی مزمن رباط ها و تاندون ها در شرایطی است که سایر روش های درمانی محافظه کارانه تاثیر درمانی مناسب برای درمان و رفع مشکل نداشته باشند. مواردشایع کاربرد پی آرپی :
- آسیب دیدگی های عضلات
- آسیب دیدگی های تاندون ها
- آرتروز مفاصل
- سندروم های گیرافتادگی عصب همچون سندروم تونل کارپال
تهیه و تزریق پی آر پی :
یک هفته قبل از تهیه PRP باید مصرف آسپرین و داروهای NSAIDS قطع شود. کل فرآیند گرفتن خون در حدود 30 دقیقه زمان نیاز دارد. حدود 30-40 سی سی خون از بیمار در شرایط استریل گرفته شده و در دستگاه سانتریفیوژ قرار داده می‌شود. این دستگاه خون را با سرعت بالا چرخش می‌دهد تا به این ترتیب گلبول‌های قرمز خون از پلاسمای آن جدا شوند. هنگامی که این سلول ها از یکدیگر جدا شدند، پلاسمای غنی شده از پلاکت به دست می‌آید که آماده برای تزریق می‌باشد سپس تزریق فرآورده به محل مورد نظر به شکل ساده و یا با استفاده از دستگاه های رادیولوژی و یا سونوگرافی انجام می گردد.
بطور کلی تزریق PRP دردناک نیست. با این وجود ناراحتی بیمار در این شرایط به ناحیه تحت تزریق بستگی دارد. در این شرایط تزریق به مفاصل حداقل ناراحتی را برای فرد ایجاد می‌کند. گاهی اوقات بیمار با مقدار کمی درد پس از درمان مواجه می‌شود، اما این درد فقط چند روز ادامه یافته و با استفاده از داروهای مسکن از نوع استامینوفن قابل کنترل است. در این بازه زمانی لازم است فرد بیمار از مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (بروفن ، سلبرکس و…) خودداری کند زیرا مصرف این داروها ممکن است فرآیند بهبود بیمار را با مشکل مواجه کنند.
زمان حصول نتیجه درمانی :
مزایای درمان با تزریق پلاسمای غنی شده با پلاکت در اینست که بر خلاف سایر روش های درمانی، این درمان دارای نتایج شگرف و بلند مدت است. مدت زمان لازم برای مشاهده نتایج این درمان بستگی به ناحیه آسیب دیده و مقدار آسیب دیدگی دارد. بطور میانگین، اکثر افراد بهبود در شرایط بیماری خود را به صورت کاهش درد یا بهبود عملکرد با گذشت چهار تا شش هفته از تکمیل درمان مشاهده خواهند کرد. بیمار می‌تواند با ادامه دادن برنامه فیزیوتراپی و اجتناب از انجام فعالیت‌های شدید یا وارد نکردن فشار زیاد به بافت های آسیب دیده در هفته های پس از تزریق به فرآیند بهبود خود کمک کند. به این ترتیب فرآیند بهبود بافت‌ها در بهترین حالت خود خواهد بود.
مشاوره رایگان با دکتر محمدرضا کاظمی
