سلول درمانی (Regenerative Medicine)

آغاز بحث سلول درمانی از زمان پیوند ارگان ها شروع شده و به دنبال آن محققین در تلاش  بودند تا از این روش در سایر حیطه های پزشکی نیز استفاده کنند. لذا این رشته نوپا بوده و روز بروز در حال تکمیل شدن است. سلول درمانی انواع مختلفی دارد که مشتمل است بر سلول های بنیادی و پی ار پی و پرولوتراپی و…. که اساس همه آنها ترمیم بافت ها بوسیله محرک های رشد می باشد.

سلول درمانی

دو روش عمده در این شاخه درمانی مطرح است یکی سلول های بنیادی و دیگری فاکتورهای رشد سلولی است:

1) سلول های بنیادی :

در روش سلول بنیادی منبع دریافت سلول معمولا از مغز استخوان یا چربی های شکمی است که پس از کشت دادن یا تغلیظ شدن و تزریق به بافت آسیب دیده، توانایی تبدیل شدن به سلول‌های سازنده همان عضو را دارد یعنی وقتی که سلول های گرفته شده به عضله، عصب یا استخوان تزریق شود، تبدیل به همان نوع بافت می‌شود یعنی دقیقا شبیه فرآیندی که سلول‌های جنینی انجام می‌دهند.

2) فاکتورهای رشد سلولی :

در روش دوم از فاکتورهای رشد موجود در پلاکت و… استفاده می‌شود. در پلاکت ها مقدار زیادی فاکتور رشد و پروتئین های بافتی وجود دارد، بنابراین وقتی پلاکت غلیظ شده و یا فاکتورهای رشد را به قسمت های آسیب دیده بدن تزریق می کنیم توانایی آزادسازی پروتئین های درونی و ایجاد شرایط ترمیم سلولی را دارد. در صدمات عضلانی-اسکلتی ازجمله بیرون زدگی دیسک خراب شده، آرتروز مفاصل، صدمات تاندون‌ها، آسیب دیدگی حاد عضلات و لیگامان ها که در پی پیچ خوردگی شدید و کشیده شدن تاندون ها بوجود می‌آید با ترمیم بافت آسیب دیده ، نهایتا درد کنترل می گردد. امروزه با استفاده از این تکنولوژی نتایج خوبی گرفته شده است.

از مزیت های این روش این است که برخلاف روش های محافظه کارانه دارویی از مُسکن ها که عوارض گوارشی ، کلیوی و کبدی دارند استفاده نمی‌شود و همچنین اثرات افزایش قند خون کورتون ها را نداشته و معمولا اثر درمانی پایدارتری ایجاد می‌کند.

در این زمینه به تکنیک های زیر می توان اشاره کرد :